Copacabana feesten

Zondag 4 mei.

Het was weer een vroegertje vanochtend. Na het ontbijt de bus in en verlaten La Paz. Het duurt weer ff voor we de stad uit zijn maar dan gaat het snel.
Vandaag niet zo lang in de bus, maar een uurtje of vier. We gaan naar........Copacabana! Klinkt goed en bekend maar het is niet het Copacabana van Barry Manilow. Ik zit dit keer achter in de bus en dat is niet fijn. Elke hobbel voel ik in mijn buik. Ik klets wat en droom nog wat verder en hebben dan een fotostop op een prachtige plek. We kijken uit over het Titicacameer. Schitterend gewoon.
We maken ook nog een groepsfoto met dus een mooie achtergrond. Daarna ga ik lekker voorin de bus zitten want de misselijkheid was alweer aan het opkomen. Gelukkig gaat het goed en dan naderen we het haventje. We moeten namelijk de Straat van Tiquina oversteken voor het vervolg van onze reis.
Het is een drukste van jewelste. Bussen, kleine autootjes, voetgangers, iedereen wil naar de overkant. Remco koopt de tickets en kunnen daarna doorlopen naar een kleine motorboot. Er gaan ook nog wat locals met ons mee maar dan zit de boot ook vol. De bus gaat op een ponton. Er wordt af en aan gevaren en het duurt maar 10 minuten en dan zijn we aan de overkant. De bus doet er iets langer over. Het is erg gezellig aan de andere kant van het meer. We lopen wat rond, fotograferen de mooie vrouwen in hun prachtige folkloristen kledij als ze het niet in de gaten hebben. De vrouwen hebben hier van die bolhoedjes op. Alleen willen ze liever niet op de foto. Ze denken dan dat hun ziel ontnomen wordt. Soms houden ze dan ook hun hoed voor hun gezicht.
Als de bus er ook weer is stappen we in voor het laatste stukje van een uur. En dan is daar Copacabana. We rijden door tot aan het strand van het Titicacameer waar hotel Estelar staat. Het is er gezellig druk. Veel waterfietsen in de vorm van een eend liggen te wachten op toeristen. Ook ligt er een mooie groene drakenboot gemaakt van riet.
De koffers worden uitgeladen en Annemie en ik delen een extra grote kamer op de derde verdieping met uitzicht op het meer! Beter kan dus niet.
Dan gaan we beneden op het terras een ordinaire hamburger eten. Hierna gaan we Copacabana in. Het is vandaag nog feest, het z.g. Señor de La Cruz feest. Als,we naar boven lopen langs de gezellige winkeltjes horen we in de verte al de muziek. Dan is er een opstopping en kunnen we niet verder. Een grote groep met vrouwen in prachtige jurken dansen op de muziek. Ze draaien en zwieren en de vele rokken die ze over elkaar heen dragen waaieren uit alsof ze op een bal zijn. Er wordt ook veel gedronken deze dagen en ook hier lopen er oudere vrouwen met eenblik bier aan de mond mee ge dansen. Of met een knalgeel mobieltje te bellen en tegelijkertijd te dansen.
Het in de maat dansen is dan ook wel eens een probleem bij de vrouwen. Maar ach wat geeft het, als je maar lol hebt. Achter de vrouwen loopt een groep mannen en daarachter de muziek. Grote trom, deksels, trompetten en hoornblazers. Het is een groot feest. Fotograferen is nu geen probleem. Ze gaan juist voor je poseren.

En er is nog een leuk fenomeen, de wekelijkse cha'alla. Voor de basiliek staat een priester en die wijdt auto's in. Van heinde en verre komt men naar Copacabana om de nieuwe of tweedehands auto, bus, landrover of wat dan ook in te laten zegenen. De auto's worden feestelijk versierd met bloemenslingers, toefjes met bloemen en of glimmende strikken, het kan niet op. De vele kraampjes langs de weg doen goede zaken. En dan het hoogtepunt, de inwijding van de auto. De priester loopt met zijn emmertje en borstel naar de auto en spettert er lustig op los. Te beginnen onder de motorkap en dan een rondje om de auto, over de banden maar ook door de raampjes naar binnen op het dashboard en de eventueel inzittenden.
Ondertussen prevelt ie allerlei gebeden om de nieuwe eigenaar van het voertuig voorspoed en geluk te geven met hun nieuwe aankoop.
Daarna gaan de eigenaars van de auto met hun eventuele familieleden op hun mooist voor het voertuig poseren met de priester. Het is voor hun een serieuze gelegenheid. De priester gaat dan weer naar de volgende en de mensen van de ingewijde auto gaan nu nog zelf hun auto bestrooien met bloemblaadjes. Met champagne spuiten ze over de wielen en onder de motorkap.
Ook bestrooien ze elkaar met bloemblaadjes op het hoofd en feliciteren en kussen elkaar. Het staat er drie rijen dicht en even later zijn er wel drie priesters aan de gang. Het grappige is dat ze zelf ook niet helemaal nuchter meer zijn. Met een baseballcap op, spijkerbroek en sportschoenen en daarover een pij moet het serieus over komen. Nou op ons dus niet hahaha.....
Nadat we verschillende dansgroepen hebben zien langskomen gaan we op zoek naar een terras en die is snel gevonden.
Ik installeer me in de grote luie stoel en geniet van de zon die volop schijnt. Even lekker een beetje bij bruinen want daar is bijna nog geen gelegenheid voor geweest.
Terug in het hotel ff opfrissen en om 18.00 naar het strand en hoepen daar een mooie zonsondergang te kunnen zien. Helaas is het bewolkt dus jammer.
' s Avonds gaan we met heel de groep bij Rosario eten. Een zusje van het Rosario in La Paz. Vandaag kip in currysaus met een piramide van rijst. Prachtige opgemaakte borden en het smaakte weer voortreffelijk. Ik ga dat zometeen wel weer missen hoor als ik thuis ben.
Tas inpakken en verslag bijwerken en dan slapie doen.


Maandag 5 mei.

Hieperdepiep hoera voor Cheriëtte!! Mijn lieve dochter is vandaag 26 geworden en ik zit hier duizenden kilometers bij haar vandaan. Wel een beetje raar hoor. Ondanks de super slechte WiFi in het hotel is het gelukkig wel gelukt om een felicitatie app te sturen. De rest deed het niet.
Vandaag weer een lange busdag voor de boeg. We gaan terug naar Peru en dan naar Cusco toe. Gelukkig niet zo vroeg op want de grens gaat pas om half 9 open en we zitten vlak bij. Na een heerlijk uitgebreid ontbijt verlaten we het relaxte Copacabana. Bij het ontbijt hebben we alvast het immigratieformulier ingevuld. Het is erg stil bij de Boliviaanse grensplaatsje Kasani. We zijn de enige. We geven ons paspoort en ons vorige immigratieformulier. Er worden weer stempels in het paspoort gezet en mogen het land weer uit.
Buiten kunnen we onze overtollige boliviano's omruilen voor Peruaanse sols. En dan zijn we weer even in niemandsland. De koffers zijn weer op twee fietstaxi's geladen en zo de grens over gebracht.
Bij de immigratiedienst van Peru zijn we ook de enige en leveren daar ons nieuwe formulier in en hoppa stempel in het paspoort en ik ben weer in Peru. Als ik naar de bus toe loop passeer ik de officiële grens. Dit is te zien d.m.v. een koperen plaatje dat op het asfalt is aangebracht.
En dan kan de lange busdag weer beginnen. We rijden weer hele stukken langs het Titicacameer maar dat is geen straf hoor, het is een geweldig uitzicht.
Als we in Puno zijn gaan we boodschappen doen in een grote supermarkt. We kopen zelf onze lunch die we later in de bus kunnen nuttigen. Ik koop ook een stuk gebak want ja ik mag dan wel niet op de verjaardag zijn, taart hoort erbij!
We rijden en rijden, bergen en dalen, kleine dorpjes met maar een paar bijna ingestorte huisjes, het gaat allemaal aan me voorbij. Soms houden we even een stop. Één van die stops was op het hoogste punt van de dag, 4.030 meter hoog. Daar zitten ook weer een aantal locals met truien, wanten, sokken en nog meer spulletjes om te verkopen. Ik koop daar een paar alpaca wollen handschoenen voor maar......€ 1.85!!
Dan weer snel verder want we zijn er nog lang niet. Omdat we weer in Peru zijn is de klok weer een uur terug gezet en is het verschil met Nederland weer 7 uur.

Ondertussen is het donker geworden en het is nog een klein uurtje rijden. Rond 19.00 zijn we bij hotel Atlantis in Cusco. Jammer genoeg ligt het net buiten het centrum. De mensen die de Larestrek en Incatrail gaan doen krijgen alvast uitleg en wij gaan even later naar de Inka grill een hapje eten.
We regelen een taxi voor ............ 5 personen!!!!! Henk gaat voor in en Kees, Lonneke, Yolanda en ik achterin. Nou dat was proppen hoor. Met mijn linkerbil hing ik ergens tussen de twee voorstoelen in en de rechterbil zweefde half op de achterbank. Maar ach het was niet ver dus het ging net. Het was erg druk maar de bediening is snel. Freddy holde van hot naar her en even later hadden we ons eten al. Er was ook live muziek aanwezig, altijd gezellig. Na het eten nog wat langs de winkeltjes gelopen en daarna weer een taxi terug genomen en weer aan het proppen, maar het ging.
En zo was er eindelijk een einde aan die lange, lange dag gekomen..pffffff............