Gevangenis S-21 en Killing Fields.
Blijf op de hoogte en volg Cora
01 April 2017 | Cambodja, Khett Siem Reab
Vrijdag 31 maart.
Ons eerste ontbijt in Cambodja bestaat uit o.a. een heerlijke pancake met banaan. Mmmmm....lekker zeg! We zitten lekker buiten en maken ons op voor misschien wel de heftigste excursie van de reis.
We gaan naar het Tuol Sleng museum oftewel het genocide museum hier in Phnom Penh. En daarna naar de Killing Fields.
We worden opgehaald met de bus en een gids die ons veel kan vertellen wat hier in de jaren 70 heeft afgespeeld toen het regime van Pol Pot regeerde.
Pol Pot heette eigenlijk Saloth Sar en is één van de meest genadeloze beulen ooit.
Hij leidde van 1963 tot zijn dood in 1998 de Rode Khmer. Van 1975 tot 1979 was hij de premier van Democratisch Kampuchea. Hij wilde van Cambodja één groot rijstveld maken en dwong iedereen te verhuizen naar het platteland waardoor de steden daarna spooksteden werden.
Ze moesten daar dwangarbeid verrichten en de gecombineerde effecten van dwangarbeid, ondervoeding, slechte medische zorg en executies resulteerden in de dood van ongeveer 21% van de Cambodjaanse bevolking. In totaal zijn naar schatting 2 tot 4 miljoen mensen gestorven onder zijn leiderschap.
Pol Pot stierf in april 1998. Zijn officiële doodsoorzaak is een hartinfarct, maar de omstandigheden rond zijn dood zijn verdacht. Zijn lijk werd op een vuilnishoop verbrand voor het officieel onderzocht kon worden.
Onze gids is net als bijna alle gidsen hier een nakomeling van de slachtoffers. Daardoor vertelt zij met veel gevoel en is het extra bijzonder. In de bus verteld zij al het één en ander en dan stoppen we bij het museum. Dit is een voormalig schoolgebouw dat door de Rode Khmer werd omgebouwd tot gevangenis en nu ook wel bekend is onder de naam S-21.
Hier werden duizenden gevangenen ondervraagd, gemarteld en vermoord. De gevolgen zien we al direct in de eerste ruimte die we bezoeken. Er staat daar een origineel stalen bed waar de gevangenen op werden vast gebonden en gemarteld door met ijzeren stangen de gevangen te bewerken wat de dood tot gevolg had.
De grote donkere vlekken op de vloer zijn van het vele bloed wat hier heeft gevloeid en dat was zoveel dat het in de tegeltjes is getrokken.
Doordat kogels duur waren werden ze op deze gruwelijke wijze vermoord.
Na de bevrijding hebben ze hier nog gevangenen dood gevonden vastgebonden op het stalen frame van het bed. Daar is een foto van gemaakt en hangt op in de kamer.
Onze gids verteld en wij lopen met tranen in onze ogen achter haar aan en luisteren naar de afschuwelijke verhalen. Het is gewoon niet te bevatten. Als kind kan ik me de naam Pol Pot nog herinneren van de nieuwsberichten. Ik was toen 12 jaar en zag wel beelden op t.v. en wist dat het een slechte hond was maar daar bleef het ook wel bij ook temeer omdat het zo ver weg was. En nu ruim 40 jaar later sta ik op de plek waar het allemaal gebeurde.
Dan komen we in ruimte waar heel veel foto's hangen van gevangenen. De vrouwen zijn allemaal kaal geknipt en bij de mannen hebben ze het papier met nummer dat ze kregen gewoon met een speld op de huid vastgemaakt.
Ook zijn er heel veel kleine cellen gemaakt van 1 meter breed en 2 meter lang. Sommige met raam maar de meeste hadden dat niet. Ze werden behandelt als oud vuil. De school/gevangenis heeft 3 gebouwen en overal zijn cellen en zien we foto's hangen. Het maakt grote indruk op iedereen en er wordt dan ook niet veel gepraat en als je dat wel deed was het bijna op fluisterachtige toon.
Ook werden er bij de meeste enkele tranen weggepinkt.
Als we bijna bij de uitgang zijn zien we daar twee oude mannetjes van 85 en 86 jaar zitten. Het blijken twee overlevenden te zijn uit de gevangenis. Tijdens de rondleiding hadden we idd een bordje gezien bij een van de cellen en dat was dus de cel waar één van de twee toen verbleef. Heel bijzonder om oog in oog te staan met iemand die dit gruwelijke verhaal kan navertellen.
Ze hebben beide een boek daarover geschreven want ze vinden dat het verhaal altijd verteld moeten blijven worden.
Ik koop een boek net zoals de anderen en gaan dan naar de bus terug.
We rijden nu de stad uit en gaan naar de Killing Fields in Choeung Ek dat zo'n 15 km. verderop ligt in een boomgaard.
Gevangenen die nog leefden van de S-21 werden hier naar toe gebracht en vermoord. Iedereen was geboeid en geblindoekt.
Om kogels te sparen sloegen de Rode Khmer kinderen dood door ze tegen bomen aan te slingeren of werden baby's omhoog gegooid en werden ze met de punt van de bajonet doorboord. Het is werkelijk onmenselijk wat er hier allemaal heeft afgespeeld.
Minimaal 20.000 mensen zijn hier omgebracht tussen 1975 en 1979. De lichamen zijn begraven in 129 massagraven. Een deel van de graven is slechts geopend, dit vanwege het gif wat in de graven is gegooid.
Als we bij de entree zijn zien we meteen een groot monument voor ons.
In een witte toren met glazen ramen liggen veel schedels, gesorteerd naar kinderen/volwassenen en man/vrouw en gemerkt met kleurcodes per moordwapen. Dit ter nagedachtenis.
Om het te betreden moet je uit respect je schoenen uit doen. Je kunt om de toren lopen en door de ramen naar de schedels kijken. Eng? Dat vond ik wel meevallen, het drong nog meer tot me door wat er die jaren gebeurd was. En de verhalen die we even daarvoor hadden gehoord bij S-21 werd nu omgezet in het zien van de schedels en besefte je het allemaal nog meer van de afschuwelijkheden.
Dan lopen we met de gids verder over een houten aangelegde vlonder. En dan zien we links en rechts daarvan stukken kleding en botten uit de droge grond steken. Kledingstukken van gevangen die daar vermoord en begraven zijn. Als het veel regent dan komen er steeds meer details naar boven.
En dan komen we bij een boom die vol hangt met gekleurde draadjes voor respect. De boom waar de kinderen tegen doodgeslagen werden. En hoe bizar ook hier zit er op de stam een donkere plek van het vele bloed!
Ook hangen er in de bomen luidsprekers waar propaganda uit klonk. Dit was ook om te voorkomen dat de boeren die op het land werkten niet het geschreeuw zouden horen van de gevangenen die werden vermoord.
Ook lopen we nog langs een glazen kist waar botten in liggen en als laatste gaan we in een bijgebouw een film bekijken hoe het monument in korte tijd is gebouwd Ieder jaar op 9 mei vindt er hier een herdenking plaats.
We gaan terug naar het hotel en iedereen is aangeslagen door wat we vandaag gehoord en gezien hebben. Zo triest.....
En ja als we bij het hotel zijn aangekomen gaat het gewone leven toch weer door en gaan Daphne, Kim en ik lopend naar de overdekte markt. Gelukkig is het niet meer zo heet als gisteren en we doen goede zaken op de markt. Broeken, armbanden en kettingen worden gekocht. Dan even een koel colaatje gaan drinken op een terras en weer terug naar het hotel.
Daar gaat Kim de was doen en hangt die even later aan de bladen van de ventilator die aan het plafond hangt en zet die dan aan. Whaha.....
's Avonds gaan we met een groepje bij Olala eten wat ook weer lekker was en lopen daarna nog door naar de avondmarkt. Daar is het wel gezellig maar zijn er ook héél veel muggen, niet te doen gewoon. Ze prikken gewoon door je kleding heen, de brutaliteit haha..
Dan maar via de boulevard terug naar het hotel. Koffer inpakken, slapen en morgen weer een busdag op het program.
Ons eerste ontbijt in Cambodja bestaat uit o.a. een heerlijke pancake met banaan. Mmmmm....lekker zeg! We zitten lekker buiten en maken ons op voor misschien wel de heftigste excursie van de reis.
We gaan naar het Tuol Sleng museum oftewel het genocide museum hier in Phnom Penh. En daarna naar de Killing Fields.
We worden opgehaald met de bus en een gids die ons veel kan vertellen wat hier in de jaren 70 heeft afgespeeld toen het regime van Pol Pot regeerde.
Pol Pot heette eigenlijk Saloth Sar en is één van de meest genadeloze beulen ooit.
Hij leidde van 1963 tot zijn dood in 1998 de Rode Khmer. Van 1975 tot 1979 was hij de premier van Democratisch Kampuchea. Hij wilde van Cambodja één groot rijstveld maken en dwong iedereen te verhuizen naar het platteland waardoor de steden daarna spooksteden werden.
Ze moesten daar dwangarbeid verrichten en de gecombineerde effecten van dwangarbeid, ondervoeding, slechte medische zorg en executies resulteerden in de dood van ongeveer 21% van de Cambodjaanse bevolking. In totaal zijn naar schatting 2 tot 4 miljoen mensen gestorven onder zijn leiderschap.
Pol Pot stierf in april 1998. Zijn officiële doodsoorzaak is een hartinfarct, maar de omstandigheden rond zijn dood zijn verdacht. Zijn lijk werd op een vuilnishoop verbrand voor het officieel onderzocht kon worden.
Onze gids is net als bijna alle gidsen hier een nakomeling van de slachtoffers. Daardoor vertelt zij met veel gevoel en is het extra bijzonder. In de bus verteld zij al het één en ander en dan stoppen we bij het museum. Dit is een voormalig schoolgebouw dat door de Rode Khmer werd omgebouwd tot gevangenis en nu ook wel bekend is onder de naam S-21.
Hier werden duizenden gevangenen ondervraagd, gemarteld en vermoord. De gevolgen zien we al direct in de eerste ruimte die we bezoeken. Er staat daar een origineel stalen bed waar de gevangenen op werden vast gebonden en gemarteld door met ijzeren stangen de gevangen te bewerken wat de dood tot gevolg had.
De grote donkere vlekken op de vloer zijn van het vele bloed wat hier heeft gevloeid en dat was zoveel dat het in de tegeltjes is getrokken.
Doordat kogels duur waren werden ze op deze gruwelijke wijze vermoord.
Na de bevrijding hebben ze hier nog gevangenen dood gevonden vastgebonden op het stalen frame van het bed. Daar is een foto van gemaakt en hangt op in de kamer.
Onze gids verteld en wij lopen met tranen in onze ogen achter haar aan en luisteren naar de afschuwelijke verhalen. Het is gewoon niet te bevatten. Als kind kan ik me de naam Pol Pot nog herinneren van de nieuwsberichten. Ik was toen 12 jaar en zag wel beelden op t.v. en wist dat het een slechte hond was maar daar bleef het ook wel bij ook temeer omdat het zo ver weg was. En nu ruim 40 jaar later sta ik op de plek waar het allemaal gebeurde.
Dan komen we in ruimte waar heel veel foto's hangen van gevangenen. De vrouwen zijn allemaal kaal geknipt en bij de mannen hebben ze het papier met nummer dat ze kregen gewoon met een speld op de huid vastgemaakt.
Ook zijn er heel veel kleine cellen gemaakt van 1 meter breed en 2 meter lang. Sommige met raam maar de meeste hadden dat niet. Ze werden behandelt als oud vuil. De school/gevangenis heeft 3 gebouwen en overal zijn cellen en zien we foto's hangen. Het maakt grote indruk op iedereen en er wordt dan ook niet veel gepraat en als je dat wel deed was het bijna op fluisterachtige toon.
Ook werden er bij de meeste enkele tranen weggepinkt.
Als we bijna bij de uitgang zijn zien we daar twee oude mannetjes van 85 en 86 jaar zitten. Het blijken twee overlevenden te zijn uit de gevangenis. Tijdens de rondleiding hadden we idd een bordje gezien bij een van de cellen en dat was dus de cel waar één van de twee toen verbleef. Heel bijzonder om oog in oog te staan met iemand die dit gruwelijke verhaal kan navertellen.
Ze hebben beide een boek daarover geschreven want ze vinden dat het verhaal altijd verteld moeten blijven worden.
Ik koop een boek net zoals de anderen en gaan dan naar de bus terug.
We rijden nu de stad uit en gaan naar de Killing Fields in Choeung Ek dat zo'n 15 km. verderop ligt in een boomgaard.
Gevangenen die nog leefden van de S-21 werden hier naar toe gebracht en vermoord. Iedereen was geboeid en geblindoekt.
Om kogels te sparen sloegen de Rode Khmer kinderen dood door ze tegen bomen aan te slingeren of werden baby's omhoog gegooid en werden ze met de punt van de bajonet doorboord. Het is werkelijk onmenselijk wat er hier allemaal heeft afgespeeld.
Minimaal 20.000 mensen zijn hier omgebracht tussen 1975 en 1979. De lichamen zijn begraven in 129 massagraven. Een deel van de graven is slechts geopend, dit vanwege het gif wat in de graven is gegooid.
Als we bij de entree zijn zien we meteen een groot monument voor ons.
In een witte toren met glazen ramen liggen veel schedels, gesorteerd naar kinderen/volwassenen en man/vrouw en gemerkt met kleurcodes per moordwapen. Dit ter nagedachtenis.
Om het te betreden moet je uit respect je schoenen uit doen. Je kunt om de toren lopen en door de ramen naar de schedels kijken. Eng? Dat vond ik wel meevallen, het drong nog meer tot me door wat er die jaren gebeurd was. En de verhalen die we even daarvoor hadden gehoord bij S-21 werd nu omgezet in het zien van de schedels en besefte je het allemaal nog meer van de afschuwelijkheden.
Dan lopen we met de gids verder over een houten aangelegde vlonder. En dan zien we links en rechts daarvan stukken kleding en botten uit de droge grond steken. Kledingstukken van gevangen die daar vermoord en begraven zijn. Als het veel regent dan komen er steeds meer details naar boven.
En dan komen we bij een boom die vol hangt met gekleurde draadjes voor respect. De boom waar de kinderen tegen doodgeslagen werden. En hoe bizar ook hier zit er op de stam een donkere plek van het vele bloed!
Ook hangen er in de bomen luidsprekers waar propaganda uit klonk. Dit was ook om te voorkomen dat de boeren die op het land werkten niet het geschreeuw zouden horen van de gevangenen die werden vermoord.
Ook lopen we nog langs een glazen kist waar botten in liggen en als laatste gaan we in een bijgebouw een film bekijken hoe het monument in korte tijd is gebouwd Ieder jaar op 9 mei vindt er hier een herdenking plaats.
We gaan terug naar het hotel en iedereen is aangeslagen door wat we vandaag gehoord en gezien hebben. Zo triest.....
En ja als we bij het hotel zijn aangekomen gaat het gewone leven toch weer door en gaan Daphne, Kim en ik lopend naar de overdekte markt. Gelukkig is het niet meer zo heet als gisteren en we doen goede zaken op de markt. Broeken, armbanden en kettingen worden gekocht. Dan even een koel colaatje gaan drinken op een terras en weer terug naar het hotel.
Daar gaat Kim de was doen en hangt die even later aan de bladen van de ventilator die aan het plafond hangt en zet die dan aan. Whaha.....
's Avonds gaan we met een groepje bij Olala eten wat ook weer lekker was en lopen daarna nog door naar de avondmarkt. Daar is het wel gezellig maar zijn er ook héél veel muggen, niet te doen gewoon. Ze prikken gewoon door je kleding heen, de brutaliteit haha..
Dan maar via de boulevard terug naar het hotel. Koffer inpakken, slapen en morgen weer een busdag op het program.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
