Zout & cactussen

Woensdag 30 april.

Trrrringgggg.........5.30 en de wekker loopt af. Vandaag staat er een lange en zware busdag naar Uyuni op het program. Met moeite ging de koffer dicht na de aankopen van gisteren. En dan gaan ontbijten blehh...... Heb erg veel moeite daar mee. Het brood is droog en taai dus neem een tweede stukje mee in de tas samen met een banaan. Om half 7 de bus in. We hebben een speciale bus die hoger op zijn wielen staat omdat we een slechte weg gaan berijden en soms door zand moeten gaan.
La Paz is ook aan het ontwaken. De straatverkopers halen hun plastic weer van hun kraam met koopwaar af en kan de verkoop weer beginnen.
La Paz is een giga grote stad. Zo ' s morgens vroeg hangen de wolken in het dal en steken de besneeuwde bergtoppen boven de stad uit. De hellingen zijn heel dicht bebouwd en daar wonen de minder rijken. Onder in het dal dus de rijken.
En dan rijden er duizenden minibussen door de stad. Op hun voorruit prijken een paar plaatsen of van wijken in de stad. Zo kun je dus zien welk busje je nodig heb om op plaats van bestemming te komen.
Het duurt weer even voor we La Paz uit zijn. Ik probeer een plekje te creëren zodat ik nog ff een tukkie kan doen. Dat lukt en om 9.00 was ik weer bij de les. We moeten rond de 550 km. rijden vandaag. De hoogte blijft een beetje hetzelfde, 3600 meter en rijden oa over de hoogvlakte Altiplano.
Een uur later hadden we een koffiestop. Het was erg koud ondanks dat de zon al was gaan schijnen. Het waait ook erg hard en we staan op een grote kale vlakte. Na deze stop houd de geasfalteerde weg op en gaan we hobbelen en slingeren om de putten te ontwijken. Vermoeiend voor de chauffeur maar ook voor ons. En dat tot wat later zal blijken 18.00 toe.
Remco had broodjes en beleg gekocht en die hebben we in het dorpje Wari op het dorpsplein genuttigd. Heel gezellig. Met de locals om ons heen.
En dan gaat dus de lange busrit verder. Het is dus een weg die gaat dwars over grote kale vlaktes dat wel steeds veranderd. Zo af en toe rijden we door een spookstadje heen en verwacht je ieder moment dat Lucky Luck om de hoek komt kijken. Een paar stoffige huizen staan er, vaak half afgebouwd en denk je dat er niemand woont. Maar zo af en toe zie je dan toch iemand, zelfs kleine kindjes en je vraagt je dan ook af wat voor toekomst ze daar hebben.
Naar de w.c. gaan is ook een hele belevenis in een bus over een hobbelige weg. Zie je dan maar eens staande te houden. Ook is er een groot raam dus moet je niet gaan als je door een dorpje rijdt want dan zit je nogal te kijk.
En zo hobbelen we maar door' 220 km. lang. Dan opeens is er een grote kudde lama's te zien. We maken snel een fotostop. Deze lama's zijn dus groter dan de alpaca's die we al eerder hebben gezien.
Ze zijn er in verschillende kleuren, het is een pracht gezicht om ze in het wild te zien.
En dan langzaamaan naderen we Uyuni. Het heeft er nog even om gespannen of we de stad in mochten. Er was 'n.l. een blokkade opgericht en niemand kon de stad in of uit. Ze willen een nieuw modern busstation en dat zorgde nogal voor problemen. Gelukkig was er die middag een akkoord bereikt en konden we gewoon tot aan de deur van het hotel rijden.
Het is een erg eenvoudig hotel, meer een hostel en er zijn dan ook veel backpackers. Ziet er wel gezellig uit en............het is KOUD!!!! We eten deze avond pizza, lekker in het hotel zelf. Daarna nog de gebruikelijke internethandelingen en dan naar bed. Het is zo koud, zo rond het vriespunt of kouder. Pyjama aan, sokken en dik onder de dekens dus. Welterusten.


Donderdag 1 mei.

Vandaag kunnen we uitslapen maar heb wel ellendig geslapen. Mijn matras was nou niet bepaald hard en er zat dan ook een flinke put in toen ik uit bed stapte.
Vandaag gaan we naar de zoutvlakte van Uyuni. 12.000 Vierkante kilometer groot is het en daarmee de grootste ter wereld. Als we buiten komen schijnt de zon wel maar is het maar een graad of 2 boven nul brrrrr........ We gaan met vijf 4x4 jeeps naar de zoutvlakten. Ik zit in de eerste jeep met de big boss achter het stuur. Remco sluit zijn mp3 speler aan op de radio en hebben we heel de dag gezellige muziek.

Als eerste gaan we naar een klein bedrijfje waar we uitleg krijgen hoe het zout verwerkt wordt. Er ligt buiten ook een hoop zout en het is zo wit dat je wel een zonnebril op moet anders kun je er niet naar kijken. Het zout wordt opgeschept, gedroogd op een oven, fijner gemalen en vervolgens in zakjes geseald. Allemaal handwerk. De productie is puur voor de lokale markt en niet voor de export. Alle omringende landen hebben hun eigen zoutvlakten, weliswaar niet zo groot als Salar de Uyuni, die te boek staat als de grootste ter wereld, maar voldoende voor de eigen consumptie. Echt rijk worden de inwoners van Uyuni dan ook niet van hun enorme berg zout.

En dan gaan we de vlakte op. Het begin is het nog bruin en vies van de auto's. We stoppen bij een stuk waar kleine punthoopjes zout liggen dat doen ze om het vocht wat er in zit eruit kan lopen. Ook borrelt er op verschillende plekken water omhoog. Dat zijn bronnen die in verbinding staan met de vulkaan die we in de verte op de achtergrond zien. Het zout op de vlakte heeft een diepte van 5 meter en is keihard.

En dan gaan we echt het witte gedeelte op. Zo ver als je kan kijken is het wit en dat afstekend tegen een felblauwe lucht. Heel indrukwekkend. De zoutvlakten is niet zoals je zult denken glad. Het ziet er een beetje uit als droge grond met scheuren zo'n patroon.
Midden op de vlakte hebben we een stop bij een voormalig zouthotel. Dit is in zijn geheel opgetrokken uit zout. Ook staat er een prachtig monument van de Dakar Rally ook helemaal van zout gemaakt. We rijden zo'n 60 km. de vlakte op en dan doemt er in de verte een zwarte stip op. Het cactuseiland! Geweldig wat een prachtig rotseiland vol met cactussen. En ook die stilte als je even van de mensen weg loopt. Lijkt wel een beetje op de woestijn. Er is ook een kokkin met ons mee gegaan. Er staan tafeltjes die gemaakt zijn van grote zoutblokken. Er gaat een gezellig kleedje overheen en op de stenen die er omheen liggen kunnen we zitten. De pannen worden op tafel gezet en daarin zitten heerlijke warme kippenpoten, ook een pastasalade en tomaten, komkommers en heerlijke warme zoete aardappelen.

Dan ga ik de wandeling over het eiland doen. Het is geweldig om al die cactussen te zien in alle maten en soorten. Gemiddeld groeit de cactus 1 cm. per jaar. Er staan er hier die wel 5 tot 10 meter hoog zijn dus reken maar uit hoe oud ze zijn. Via een kronkelig pad kom ik steeds hoger en op de top kun je het hele eiland 360 graden zien. Wat een schoonheid en wat een wonder van de natuur. Alles wit, felblauwe lucht en dan zo'n eiland in het midden. Daar wordt je wel stil van.
Terug lopend kom je nog door een arcadeboog heen en een grote rots waar je onder door moet lopen. De prachtige doorkijkjes leveren prachtige foto's op.

Als iedereen terug is rijden we alvast een stuk terug en zoeken een mooie plek om de bekende fun foto's te gaan maken. Doordat je op deze vlakte geen perspectief ziet, kun je dus hele grappige foto's maken. Als eerste gaat Remco op de zoutvlakte liggen en wij gaan zogenaamd op hem staan. Het vergt nogal wat geduld maar uiteindelijk staan we erop (Remco).
Dan gaan we zelf aan de slag. De chauffeur heeft een tas met attributen bij hem om leuke foto's te kunnen maken. Ik ga op mijn haarborstel liggen en op een lama zitten en wordt bijna opgegeten door een dino. Heel grappig allemaal. Voor Cheriette maak ik een speciale foto. Ze is nl bijna jarig en daarom feliciteer ik haar vanuit een fles en ook het etiket is aangepast met een felicitatie.

Dan is er nog een laatste stop en wel op een treinenkerkhof. In the middel of nowhere staan op twee rails heel veel roestige treinen achter elkaar. Heel apart. Jammer genoeg waren ze besmeurd met graffiti. En daar is dan opeens een schommel hangend tussen twee locomotieven in en ja dan moet je gewoon ff schommelen.
Dan rijden we weer terug naar het hotel. Al vast de koffer in orde brengen voor we morgen verder gaan. Dan gaan we met een groepje eten bij een restaurant met Franse invloeden. Intussen begon het al weer kouder te worden. We stappen lekker door. De locals hielden er markt en daar liepen we gelijk ff overheen. Altijd leuk. Aangekomen bij het restaurant doet het verlaten aan. Er zitten nog 2 gasten in een grote bijna lege ruimte. Er zijn 2 openhaarden maar geen van beide branden ze. We vragen dan ook of deze aan kan maar helaas ze hebben geen brandhout meer. Nou stoelen genoeg hoor dachten wij gna gna.......
Maar ondanks dat er weinig mensen waren hadden wij het wel naar de zin. Het eten was heel erg lekker en daar kwamen we tenslotte voor.
Het enige Franse wat we konden ontdekken was de muziek. Heerlijke Franse chansons klonken er.
Toen we terug liepen was het weer tegen het vriespunt aan brrrrr......... Met de sokken aan in bed gestapt en gaan slapen.