Van Delhi naar....................... Hardinxveld

Vandaag het laatste verhaal van deze fantastische reis.

Maandag 2 april.

Voor de verandering staan we vroeg op, vanochtend hebben we nog een excursie in Varanasi.. Met een klein groepje gaan we naar o.a. een Boedhistisch klooster nou ja een ruïne daarvan.
We beginnen bij een Sri Lankese tempel. Niet groot maar wel mooi met mooie muurschilderingen aan de binnenzijde. Daarna naar de ruïne. Er is jammer genoeg niet zo heel veel van over.Alleen de funderingen maar. Toch is het leuk om te zien en probeer je een voorstelling te maken hoe het er vroeger uit heeft gezien. Bij de Stupa ( een soort tempel) lopen een paar monniken rond in oranje gewaden en veel Chinezen in witte kleding. Ook een groep toeristen, maar wel die hier komen om niet alleen de Stupa te bekijken maar ook om een soort te bidden. Door middel van goudpapiertjes op de Stupa op te wrijven is dat een uiting die er blijkbaar bij hoort. Weet het eerlijk gezegd niet of ik het goed zeg maar wel grappig om te zi4en.

Dan willen Carla en ik op de foto met de monniken. Zelfs een paar Chinese vrouwen willen erbij en zo wordt het een multi culti foto.
Het is vandaag super warm. Voor het eerst in 3 weken heb ik het echt warm maar klagen doe ik niet. Ben je mal, over een paar dagen weer in Nederland en daar Zal het wel niet warm zijn dus nu nog maar ff genieten van de zon.
We lopen hierna nog naar een tuin waar een giga groot beeld van Boedha staat. Dan naar de bus en terug naar hotel. Nu hebben we nog een uur om de tas in te pakken voordat we vanmiddag met de (nacht) trein vertrekken naar Delhi.

Nog een laatse keer een hapje eten in het hotel en dan met de bus naar het treinstation van Varanasi. Daar aangekomen zien we onze trein al klaarstaan. Als we uitstappen komen er al mannetjes naar ons toe om te vragen of ze onze koffer mogen dragen.Het schijnt nogal een sterk staaltje te zijn dus dat willen we wel zien. Voor 40 roepies (70cent) per koffer doen ze een doek op hun hoofd, daar gaat mijn tas op, daarboven op gaat de tas van Carla (bij elkaar zo'n 40 kilo) en dan aan beide armen nog een kleine tas. Zo loopt het mannetje 2 trappen op en af en brengt ze op het perron bij het treinstel waar wij onze plaatsen hebben. Niet normaal gewoon zeg. De mannetjes zijn zelf klein en licht en dan dragen ze zoveel kilo voor zo weinig geld. Te gek voor woorden maar ook wel leuk om mee te maken vooral omdat wij zoiets niet gewend zijn. Hier doen ze bijna alles voor heel weinig geld.
Naast de deur aan de buitenkant van de trein hangt een uitdraai met de namen van de personen die met de trein meereizen. Grappig. Naast veel niet uit te spreken namen staat daar dan opeens Cornelia hahaha.......
In de trein hebben we 3 couchette's naast elkaar. Iedere couchette is voor 8 personen. 3 Bedden boven elkaar en dat x2 en aan de zijkant nog eens 2 bedden.
Nadat we onze koffers onder de banken hebben gestopt nestelen we ons op de bank en kunnen ons voor gaan bewreiden op een rit van 16 uur.
Net na tweeën gaat de trein rijden. In het begin nog niet snel maar al gauw komt ie op gang. Regelmatig wordt er bij een station gestopt en komen er nog meer mensen bij. Ondertussen komen er weer andere mannetjes langs met o.a. chai...chai...chai of met frisdrank, dan weer met oliebollen....nou ja daar lijken ze uitelijk op maar in werkelijkheid zijn het hete ballen. Of met chips, ook kan je een diner bestellen.
Dan komt het beddenmannetje langs om de dekens en lakens en kussentje voor de nacht te brengen. We praten wat, luisteren muziek, lezen, ach tot nu toe vermaak ik me wel.
Als ik zo wat naar buiten zit te kijken gaan mijn gedachten op de loop. Drie weken India zitten er bijna op. Wat een avontuur weer. Veel gezien en meegemaakt. Voorlopig weer genoeg om er lang van na te kunnen genieten. Nu weer terug naar de trein.. kedeng..kedeng...kedeng...... toeoeoeotttt toeoeoeottttt............En kilometers spoor schieten onder mij door................... Ik ben op wen naar.............

En dan moet je toch een keer naar de w.c. Tja dat is ook een belevenis hoor in zo'n wiebelende trein. Op een hurktoilet en dan toch proberen goed te mikken in het gat zonder om te vallen of jezelf nat te plassen. Maar het is gelukt yeahh........
Omdat de deuren van de trein open staan kijk ik voorzichtig om het hoekje van de snel voortrazende trein. Wapperende haren in de wind wauw geweldig. Snel ff mijn camera halen om er een filmpje van te maken.
Tot nu toe vind ik het hartstikke leuk. Had het me anders voorgesteld maar het valt me reuze mee, vindt het zelf super gezellig. Af en toe ff bij de buren buurten, lekker lachen ach nog maar een uur of 13 te gaan. Om half 10 gaan de lichten uit in de trein dus nu maar vast het bed aan het opschudden.Ik slaap bovenin dus lakentje erop, kussentje erbij, deken , mijn tasje en hup mijn bed is klaar. Van de rugleuning wordt een tweede bed gemaakt en de zitbank is de derde slaapplaats. Het is nog wel een hele toer om je uit te kleden en onder de lakens te kruipen maar als je éénmaal ligt ja dan heb je ook wel wat. Hoog en droog zal ik maar zeggen. Gordijn dicht en slapen maar. Het is heerlijk slapen hoor zo op de deining van de trein totdat............. Gerry bij Leo in bed beland. Oeps! Zij lag ook bovenin en wilde 's nachts naar het toilet. Maar met het naar beneden gaan vergat ze een trede en zo viel ze boven op Leo die zich natuurlijk het apelazerus schrok. Maar goed, niemand gewond en daarna sliepen we allemaal weer verder tot 5.15 uur. Eén voor één worden we wakker. Ik heb echt heerlijk geslapen. Nu weer proberen in die kleine ruimte aan te kleden, bedden opruimen en om 6.00 rijdt de trein het station van Delhi binnen.

Dinsdag 3 april.

Ook nu staan er weer mannnetjes die onze tassen willen dragen. Buiten het station staat de bus al klaar voor ons om naar het hotel te brengen. Helaas hebben we niet Mr. Roshan maar een andere chauffeur en 2 kleine jochies die amper een tas kunnen optillen om die in het bagageruimte te kunnen tillen.
We rijden door de stad naar het hotel. Het is nog aardig rustig omdat het vroeg is maar ook omdat na Varanasi bijna alles rustig is. Tot nu toe is dat de krankzinnigste stad die ik heb meegemaakt.
We gaan naar hotel Saar Inn, hetzelfde hotel als waar we begonnen. De kamers zijn nog niet allemaal klaar maar Carla en ik krijgen alvast wel een kamer omdat Carla vannacht ziek is geworden en naar bed wil. We gaan naar boven, ik zet mijn spullen en mijn tas al neer die van Carla moet nog komen. Carla besluit om te gaan douchen en dan naar bed te gaan. Ik ga beneden ontbijten. Zo gezegd, zo gedaan. Totdat.......... een 20 minuten later Carla beneden de ontbijtruimte binnen komt stormen met: Niels.... ze hebben al mijn spullen gejat!!!
Als een speer gaan we naar boven want mijn spullen had ik allemaal op de kamer gelaten. Gelukkig stonden al mijn spullen ernog, terwijl mijn tasje openstond en je mijn portemonnee zo kon zien zitten met paspoort en mijn camera stond er naast. Haar geld, paspoort, visum, horloge, I-pod en nog meer dierbare spullen waren allemaal we. Nou dan sta je wereld op zijn kop hoor. De schrik van wie en hoe heeft dit kunnen gebeuren. De hoteleigenaar wordt opgeroepen en die komt na een half uur. Niemand mag het hotel meeer in en uit. Politie komt. Camerabeelden worden bekeken en dan zien we dat een wat oudere Indiase man zich bij aankomst zich onder ons mengt en zo het hotel binnen loopt.
Daar doet hij zich voor als gast. Voelt intussen aan de deuren. Als er weer iemand komt leest ie zogenaamd de krant die er lag of kijkt ie in de spiegel. Zodar de kust veilig was loopt ie de kamer binnen terwijl Carla onder de douche stond. Haalt eerst de éne tas en zet die op de gang achter een prullenbak. Loopt dan weer naar binnen en neemt de tweede tas mee. Stapt daarna in de lift en loopt dan even later zo naar buiten.
Gevolg dat Carla en Niels heel de dag in de weer zijn om een nieuw paspoort en visum te regelen en betekent ook dat zij niet met ons mee terug kan vliegen.

Ondertussen stond er voor ons nog een stadstour op het program. Dat gaat ook gewoon door, we hebben een gids die ons meeneemt.We gaan naar een moskee. Een hele moooie hoge minaret op een mooi locatie met prachtige tuin. Dan een snelle stop voor een foto van de lotustempel. Ook al is het leuk wat we nu zien, toch is de sfeer anders. Iedereen is vol van de gebeurtenis en zijn we ondanks een goede nachtrust toch verreist. De één na de ander heeft het wel gehad en willen we eigenlijk terug naar het hotel. Maar ja we ziojn nog niet klaar met de tour die zelfs wel tot 16.00 uur kan duren. Als we geluncht hebben zeggen we tegen de gids dat we terug willen. Hij is daar niet helemaal blij mee en belt zelfs Niels met de mededeling dat we niet meer geïnteresseerd zijn. Dat is niet helemaal waar maar we zijn op. We zitten vol van 3 weken India. Er kan gewoon geen info meer bij.

Om 16.00 zijn we dan terug bij het hotel. Dan nog ff de tijd om te lanterfanten. Carla en Niles zijn nog niet terug van de Ambassade dus kan ik mijn speech gaan voorbereiden voor bij het afscheidsdiner. We hebben met de groep geld ingezameld en in een boekje hebben we onze belevinssen opgeschreven. Dat overhandig ik vanavond aan Niels maar ja dan moet je er natuurlijk wel wat bij vertellen.Na een tijdje is ook Carla weer terug. We gaan nog ff een tukkie doen want het is toch een slopende dag geworden voor iedereen. Om 19.00 verzamelen we ons in de lobby om gezamelijk naar het restaurant te gaan. Het is ee kleine 10 minuten lopen van het hotel. Op de eerste avond zijn we daar ook wezen eten. Goed en gezellig. Als iedereen klaar is steek ik met mijn speech van wal. Als ik wil kon ik natuurlijk wel uren vertellen maar heb het kort kunnen houden. Heb Niels namens de groep een hoop veren figuurlijk in zijn r**t gestoken. Want wat hebben wij het getroffen zeg met hem. Een betere had je niet kunnen hebben. Zoveel enthousiasme en passie en liefde voor het land heeft ie op ons overgebracht.
Met een klein groepje hebben we nog lekker lang nageborreld en lekker gelachen. Dat was wel ff fijn na zo'n gekke laatste dag.
En dan voor de laatste keer het hotelbed in om morgen voor de verandering weer vroeg op te moeten staan.


Woensdag 4 april.

5.00 Opstaan en om half 6 afscheid genomen van Carla. Gelukkig blijft Niels nog ruim een dag en hopen dat het dan ook voor haar geregeld is en dat ze ook snel naar huis kan. Nu staat ze ons uit te zwaaien en dat is niet leuk.
Op het vliegveld nemen we afscheid van Niels, bedankt Niels, je bent een topper!
Bij het inchecken moeten de eerste formulieren alweer ingevuld worden. Wat is dat toch met de Indiërs? Dol op papierwerk. Dan paspoortcontrole, handbagage controle, ticketcontrole en ja hoor daar ging het weer eens niet goed met mij. Had geen stempels gekregen dus hup weer overnieuw. Door het poortje, dan gefouilleerd en eindelijk ook ik mijn stempels op mijn ticket.
Nu maar eens een ontbijtje zien te scoren. Dat lukt al snel, daarna nog maar eens even een winkel in duiken voor de laatste aankopen en dan richting de gate gaan lopen.
Ben je daar bijna is er weer een tascontrole en weer ben ik de pineut. Heb 2 tassen maar 1 label. Wordt ik apart gezet maar door een slimme tip van Henk stop ik de kleine tas in de grote en is het probleem opgelost en mag ik toch door. Pffffff........
Eindelijk toch in het vliegtuig. De groep zit redelijk bij elkaar en da's toch gezellig. En Marianne die zit achter mij en ja ik weet niet meer hoe het kwam maar opeens hadden we toch weer de slappe lach. Kwamen er toch weer kalknagels en een kameel voorbij. Gillend en gierend van het lachen, tranen over de wangen oh wat een lol hadden we om...??? eigenlijk niks hahahahah.. Op het eind krijg ik nog een keer de slappe lach maar dit keer met Martine.
De vlucht verloopt spoedig en voor we het weten komen we in München aan waar we moeten overstappen. En koud dat het daar is! Een klein verschilletje van 30 graden brrr..... 't vriest bijjna :-D
Bij de controle gaat de pieper af en moet ik heel mijn rugzak leeg halen maar het was loos alarm, gloeiende, gloeiende waarom nou altijd ik? Zie ik er zo onbetrouwbaar uit?
Intussen Carla gesmst of ze al meer wist en gelukkig waren alle papieren in orde en was de terugvlucht voor vrijdag geboekt.
Ook wij stapten weer in een Cityhopper voor het laatste stukje naar Amsterdam. Dit gaat helemaal snel. Als we boven Nederland zijn zie ik niets. een grijze wolkenmassa die zo laag hangt dat als ik land zie we bijna ook meteen aan de grond staan.

Dan op naar de kofferband. Martine, Gerry en ik lopen samen op. Ik zeg zo in het wilde weg: stel je toch voor dat zometeen Joris Linsen er staat van het programma Hello..Goodbey! Nou als dat zo is dan ga ik gillen hoor. Dus lachen en pret hebben. Bij de kofferband afscheid genomen van iedereen en wel thuis gewenst. Martine en ik besluiten samen te reizen metde trein. Kaartjes worden gekocht en lopen naar de deur en wie zie ik daar staan? Guido en zijn vriendin mandy. Nou ja zeg wat een verrassing. Helemaal niet verwacht maar wel hartstikke leuk. Tegelijkertijd komt Gerry weer terug lopen met haart dochter die ook onverwachts haar moeder kwam ophalen. Maar Gerry moest ons nog wat vertellen. Want wie styonde3n er n.l. nog meer bij onze uitgang..??? Joris van Hello Goodbey en die hadden aan de dochter van Gerry gevraagd of ze mee wilde werken maar dat wilde ze niet. Ik zeg dus waar zijn ze dan? Ja achter je zegt ze, ik draai me om en ja hoor daar staat het team. Ik ga daarop vervolgens aan het gillen en lachen. Wil nog een foto maken maar doet dat te gehaast waardoor er nu 3 geesten op de foto staan. Hoe is het mogelijk zeg, hebben we het er net over gehad en dan staan ze er gewoon.
Maar goed, ik werd dus opgehaald en Martine ging dus alleen verder en ik ging gezellig kletsend met Guido en Mandy wat eten. Patat met een kroket mmmmmm....... Terwijl ik daar sta wordt ik opeen van achteren vastgepakt en hoor ik: ha moes! Staat Cheriëtte daar, ook wat eerder van kantoor weggegaan om mij te verwelkomen. Nou verrassing op verrassing dus. Met z'n allen gegeten en daarna ging Cheriëtte naar haar eigen huis en wij op de trein naar Hardinxveld. Intussen begon ik al aardig in te kakken, moe, druk, koud toch willen vertellen maar eigenlijk ook weer niet. Er ging veel langs me heen. Om 20.00 op Hardinxveld Centraal. Nog 5 minuutjes lopen en zie daar mijn huis.

En zo is er een einde gekomen aan een geweldige, fantastische, fascinerende, onvergetelijke vakantie. Een reis met heel veel hoogtepunten. Het hoogste? Ik denk toch de Taj Mahal maar ook vele andere.
Ik bedank jullie voor het lezen van mijn verslagen en voor de reacties. Heb het met veel plezier gedaan, vanaf verschillende en soms gekke plaatsen.

Dangjewat


Namaste, Cora