Van Cusco via Lima naar Hardinxveld.

Vrijdag 9 mei.

Vandaag de laatste excursiedag. Om 8.00 weer present staan. Bij het instappen blijkt dat er één zitplaats te weinig is. Foutje van de busonderneming en daardoor moest Remco gedwongen " thuis" blijven. Hij was daar niet blij mee. Hij gaf de gids die we deze dag hadden instructies en zo gingen we zonder Remco op stap.
Als eerste gingen we naar een opvangtehuis van alpaca's, lama's e.d. Achteraf bleek dat we aan de overkant moesten zijn. Daar waren nog meer verschillende dieren te zien. Foutje of opzet van de gids? Daarna weer de bus in op naar de volgende site.

Dat was een klein dorpje, Pisaq waar een markt was. De gids bleef bij sommige kraampjes staan en gaf dan uitleg over b.v. stenen/ mineralen. Dan komen we op een binnenplaatsje waar een bakker o.a. brood aan het bakken is. Met een enorme lange steel van wel 4 meter haalde hij de lekkerste dingen uit de oven. Broodjes met kaas ertussen, cake, kippenpoten. Het zag er allemaal even lekker uit. De broodjes mochten wij proeven en die waren dus mmmm............ Natuurlijk de markt even over gelopen. Ook al verkopen ze allemaal hetzelfde het blijft leuk. Dan hebben we nog ruim 10 minuten over en besluiten een kopje koffie te gaan idrinken. We, Henk en Yolanda, Kees en Lonneke en ik bestellen 2 cappuccino, 2 americano koffie en een cola. We gingen buiten zitten met zicht op de markt. De minuten verstreken maar nog steeds geen koffie. Toen besloten we om maar weg te gaan. We hebben het nog wel gezegd en de ober was wel beledigd en zei dat ie het net allemaal klaar had staan. Jammer maar helaas want we hadden nog twee minuten om bij de bus te komen.

Daarna zijn we nog bij een kunstenaar langs geweest omdat we anders te vroeg voor de lunch waren, tenminste zo wilde de gids het ons laten geloven. Maar omdat Remco er toch niet bij was heeft ze ons er gewoon bewust naar toe gebracht in de hoop dat we iets zouden kopen en zij daar de provisie van zou hebben. We kregen eerst een film te zien hoe de kunstenaar te werk gaat en wat voor materialen hij gebruikt. En daarna konden we rond lopen en zijn werken bekijken.
Hij gebruikt als kleine details stukjes zilver wat het net een beetje chique uitstraling eraan geeft. Ook had de kunstenaar een paar zwarte herdershonden. Één daarvan was direct mijn favoriet, hij heette Laylo.
Echt een boef en heel speels. In het midden van de patio was een fontein en daar speelde hij steeds met het water. Echt een schat, had hem zo wel mee willen nemen. Hij deed me een beetje aan Max denken, kijken met van die onschuldige ogen.
En dan de lunch, nou die was heel erg uitgebreid. We zaten onder een veranda op grote witte leren banken. Een warm en koud buffet en als toetje.......rijstebrij. Zo lekker!!

Daarna weer in de bus naar de volgende site, Ollantaytambo aan het einde van de Geheime Vallei. De ruïnes met wereom een zonnentempel zijn tegen de berg op gebouwd. Niet veel bijzonders vond ik. De straten en kanalen van de stad stammen nog uit de Inkatijd. Vlak voor we de bergen weer in zouden gaan reden we door een wijds landschap met in de verte bergen. Één daarvan was mét sneeuw. We hebben toen ff een fotostop gemaakt want het was wel héél erg mooi. Daarna de berg op en de weg was daar niet al te breed en onverhard. Ook geen enkele vangrail en dan is het best wel eens spannend of je wel veilig op plaats van bestemming komt. Gelukkig hadden we een chauffeur die geen onnodige risico's nam.
Bijna onder aan de berg waren de zoutmijnen. Dit waren grote beetje vierkante vlaktes met zout erin. De één kleurde witter dan de ander en waren dus tegen de berghelling gelegen, een pracht gezicht. We moesten over een heel smal randje lopen wat glibberig was, dus uitkijken geblazen. Intussen begon de zon te zakken en daardoor kleurde het heel mooi over alle zoutvlakten.

Intussen liepen we achter op schema en we moesten nog één site gaan bekijken. Onder aan de berg gekomen reden we door het wijdse landschap en zagen we een prachtige zonsondergang. De chauffeur wist opeens het gaspedaal te vinden want we hadden nog één site te gaan en het werd dus al donker.

Het was het dorpje Chinchero. Hier moesten we weer klimmen grrr...... dat vonden mijn benen niet echt fijn want de spieren na de klim deden nog steeds pijn.
Boven aan was een mooi pleintje met een prachtige bestrating. En er stond een mooi wit kerkje of een kapel. Aan de andere kant van het grasveld stond een kerk uit de 16e eeuw. Intussen was het donker geworden en dat maakte het met de ondergaande zon, de matige verlichting een beetje een sprookjesachtige sfeer. Helaas mochten we geen foto's maken in de kerk want die was helemaal beschilderd. Zo mooi, ieder plekje op het plafond inclusief de balken waren beschilderd.
Toen weer snel naar de bus want Remco had gevraagd of we om 18.00 terug konden zijn. Dan hadden we nog een uur en dan om 19.00 gezamenlijk eten.
Nou dat ging hem dus niet worden, het was druk op de weg, hadden een aantal vrachtwagens voor ons dus dat schoot niet op.

Net na zeven uur kwamen we bij het hotel aan. Snel ff naar de kamer en dan weer terug om met de taxi naar Restaurant Fallen Angels te gaan. Het zou het laatste diner met zijn allen zijn. De vier mensen van de Larestrek waren inmiddels na vier dagen ook weer bij de groep. Helemaal moe maar voldaan vertelden zij hun avonturen.
De Fallen Angels was wel een heel bijzonder restaurant. Sommige tafels waren gemaakt van een.......... badkuip!!! Hoe verzin je het. En nou komt het...in die badkuip zaten vissen, een aquarium dus. En tussen de glasplaat en de badkuip zaten de zolen van kinder teenslippers. Er omheen stonden krukjes of banken en ik zat met twee anderen op een soort bed met héél veel grote kussens van leer in de vorm van een hart, in de kleuren zwart, rood en oranje.
Boven de cocktailbar hingen heel veel glitterbollen, aan de wand varkentjes met vleugels, prachtige kunstwerken. Je keek je ogen uit. De ruimte naast ons hing het vol met glimmende sterren. Er was dus veel aandacht besteed aan de entourage.
Dat konden we helaas van het eten niet zeggen. Twee !!!! Uur hebben we moeten wachten op het eten. Geen broodje of nootjes vooraf. Intussen hebben we Remco bedankt voor de weken dat ie ons door Peru en Bolivia heeft begeleid. Omdat ie over een week of drie vader gaat worden hadden we een leuk klein baby vestje gekocht, tezamen met een boekje waarin we allemaal wat geschreven hadden en een fooi. Harry hield er een leuke speech bij en zo was er al een beetje officieel einde aan deze mooie reis gekomen.

En dan komt er eindelijk na twee uur, het is dan 22.00 het eten op tafel. Gelukkig was onze tafel als eerste aan de beurt. Maar dan blijkt dat de frites van Susan koud zijn en het vlees ook en rauw. Hoppa terug naar de keuken gestuurd. Ik had geroosterde kip. Nou het waren gewoon 6 lange kipnuggets. Daarnaast een klein bakje met wat sla en dat was alles! Toen wij halverwege het eten waren kreeg de tweede tafel het eten geserveerd. En toen wij het allang ophadden en de borden al afgeruimd waren kreeg de derde tafel pas het eten. Nee het was geen succes jammer genoeg. Maar we hadden het gelukkig wel gezellig met elkaar. We hebben ze dan ook maar één sol (€ 0,25) fooi gegeven.
Dan met een taxi terug naar het hotel en naar bed. Morgen eindelijk uitslapen!! Yeah..........



Zaterdag 10 mei.

Nou dat uitslapen ging niet echt. 6.00 En klaar wakker. Niet gek als je bedenk dat we heel de reis rond die tijd moesten opstaan of vroeger. Na een tijdje te hebben gelegen toch maar uit bed en lekker warm gedoucht want buiten je bed was het heel koud.
Beneden gaan ontbijten met de lekkerste broodjes van de hele reis. En dan de koffer gaan inpakken want we gaan zo meteen naar Lima vliegen. Om half twaalf werden we opgehaald met de bus. Niet iedereen ging mee. De Belgen hadden een andere vlucht en Mieke en Harry hadden een verlenging.
Op het vliegveld ging het snel. Weinig controles en zo zaten we even later aan een heerlijk kopje koffie met wat lekkers. We vliegen met StarPeru. Het was maar één uur en een kwartier vliegen. Boven Lima aangekomen was het al weer bewolkt. Dat is heel vaak daar of mistig maar de temperatuur is wel fijn.

Ook hier ging het weer snel en de bus stond hier ook al te wachten op ons. Het was niet zo druk in de stad en waren dan weer snel bij hotel Monte Real, het eerste hotel van de reis. Ik kreeg een prachtige kamer op de 7e verdieping met uitzicht op de mooie tuin van het hotel.
Met zijn vijven zijn we even later de stad ingegaan. We lopen naar het Parc Kennedy. Een gezellig plein met kunstenaars, straatartiesten en kraampjes, popcorn verkopers en nog meer. Dan horen we pianomuziek. We lopen er naar toe en zien dan een wat oudere man op een piano spelen. Hij heeft veel toehoorders en krijgt na afloop applaus.
Maar wat blijkt, deze piano staat daar gewoon en als er iemand een deuntje wil spelen dan kan dat. De piano was ook grappig bewerkt met hout. De linkerkant was opgesmukt met wit hout wat schots en scheef erop geplakt zat. En ook de pianokruk. Het geheel gaf een speelse indruk.
Dan op een terras heerlijke cappuccino gedronken en met Yolanda nog de plaatselijke kerk bezocht. Dan terug gewandeld want op half zeven hadden we met anderen afgesproken om bij het Italiaanse restaurant Donatella te gaan eten.

Toen we daar aan kwamen bleek de deur op slot te zijn. Vreemd want toen we terug liepen van het plein en we langs kwamen was dit ook al zo. Maar de hotelmedewerker had op ons verzoek even gebeld en het restaurant was geopend. We zien achter in de zaak een klein lampje branden en een medewerker was de tafels aan het dekken met bestek.
Er werd niet gereageerd op ons geklop op het raam, nou ja hij kwam dan wel niet naar de deur, maar deed juist het enige licht uit en verdween uit zicht.
Later bleek dat ze pas om 20.00 open zouden gaan.
Dan maar iets anders. Een blok verder zien we meerdere Italiaanse eetgelegenheden. We besluiten dan naar de Pizzahut te gaan. We worden even in de wacht gezet, en in die tijd maken ze een tafel voor ons met 10 personen klaar. Ik neem een pizza en kan dan aangeven of ik een dikke of dunne bodem wil.
Het resultaat was om te smullen. Jammie, jammie wat was ie lekker.
En dan naar bed want morgen vertrekken we vroeg om terug naar Nederland te gaan.


Zondag 11mei.

5.45 Loopt de wekker af en een half uur later zit ik in de bus. Van het hotel kregen we een ontbijt mee. We nemen afscheid van Henk en Yolanda en de Belgen omdat die andere vluchten hebben. Voor de laatste keer rijden we vanuit de wijk Miraflores in Lima naar het vliegveld toe. We wilden nog afscheid gaan nemen bij Joran van der Sloot maar dat lag niet op de route ;)
Het begint al drukker te worden in de stad want vandaag is het hier ook Moederdag. Dat wordt nogal groots aangepakt. Op zo'n dag is het over een paar uur erg moeilijk om een taxi te regelen. Echt iedereen brengt een bezoek aan hun moeder.
Het is nog rustig op het vliegveld. Dan ben ik aan de beurt en kan de koffer gewogen worden en wat blijkt....... Hij is lichter dan toen ik gekomen was! Nou dat is nog nooit gebeurd. Als iedereen is ingecheckt nemen we afscheid van Remco. Het was een leuke en goede reisbegeleider en dat is altijd fijn. En ja dan kom je weer bij de douane. Ik loop door het poortje en......ROOD licht. Wat nu weer denk ik. Altijd is er wel wat. Ik haal mijn zakken leeg en ja hoor er zit nog een lippenbalsem in. Nog een keer door het poortje en nu was het wel groen, pfffff........en de lippenbalsem mocht ik nog houden ook!

Dan een koffietent gaan zoeken. Die is snel gevonden. Broodje hotdog erbij, nou ja, het was gewoon een zielig dun knakworstje en een bakkie koffie. Nog even taxfree geshopt en dan richting de gate.
En dan gaan we aan board. Kees, Lonneke en ik zitten naast elkaar en naast mij komt een nogal grote brede man te zitten. Maar achter mij komt een moeder met 2 meisjes van een jaar of drie ( tweeling) te zitten. Nou dat hebben we geweten grrrr......... Gingen ze op de stoelen staan dan pakten ze onze hoofdsteunen vast met.... Idd de haren van Lonneke en mij erbij. Dan trapten ze weer tegen de rugleuning of speelden met het opklaptafeltje, omhoog, omlaag of deden de seatbelt los en vast klik, klik. En.... Huilen, ruzie maken. Help! Ik moet nog 11 uur vliegen! De moeder deed er niks aan dus deden Lonneke en ik dat op zijn tijd. Toen gingen ze slapen, joepie. Maar helaas zij gingen slapen toen het nog licht was en ja je raad het al, ze werden wakker toen wij wilden slapen.

En er was nog meer narigheid. Op weg naar het vliegveld voelde ik dat mijn teen pijn deed. Ik dacht dat mijn sok misschien dubbel zat maar éénmaal in het vliegtuig en ik mijn schoen uit deed bleek er meer aan de hand. Mijn grote teen was dik en gloeide enorm. Gelukkig had ik pijnstillers gekregen van Lonneke die het draaglijker maakten want wist intussen geen raad van de pijn.
Om 4.10 landen we in Madrid en ja toen moest ik de schoenen weer aan, au! Ik had intussen mijn zool eruit gehaald voor meer ruimte en toen was het net te doen.
En dan weer richting douane. Kijken hoe het er hier aan toe gaat. Nou niet leuk dus. Er stond een mega lange rij omdat er maar één poortje open was en nog voor je aan de beurt was werd er al naar je gesnauwd: schoenen uit ( op z'n Spaans dan) en keken er ook niet vriendelijk bij. Ook jas, vest of trui moest uit. Had wel drie bakjes nodig om alles in te doen. Ik loop door het poortje en.........niks aan de hand, joepie. Oh nee, heb toch te vroeg gejuicht. Intussen had ik mijn vest weer aan gedaan maar toen mijn rugzak eraan kwam moest ik daar weer mee terug. Ik was vergeten mijn telefoon en IPad eruit te halen. Oké foutje van mij. Ik sta weer in de rij en ja hoor die bullebak begint weer te snauwen. Vest uit! Ja hallo kan het een beetje minder, ben geen hond hoor! Afijn, vest uit, spullen uit de tas, door het poortje en toen was alles goed. Dan jezelf weer aankleden, spullen inpakken en konden we in de bus stappen die ons naar de volgende vertrekhal zou brengen.

Daar op zoek naar een gelegenheid waar we een broodje konden scoren. Heerlijke croissantjes en kopje thee gingen er wel in. Dan nog 2 uur wachten voor we naar Schiphol konden vertrekken.
Eindelijk kunnen we instappen en is het nog een kleine drie uur vliegen naar Amsterdam. Het einde is in zicht.
10.15 Landen we keurig op tijd op Schiphol. Daarna nog wel een kwartier rijden voordat we uit kunnen stappen en weer vaste Hollandse grond onder de voeten hebben. Als het goed is zal Nelleke mij weer op staan te wachten. Als we bij de kofferband staan komen de koffers al snel. Blijkbaar als laatste erin gegaan dus nu als eerste eruit. Soms heb je geluk. Ik tuur al naar het raam of ik Nelleke zie maar helaas. Dan zie ik iemand en denk: is dat Joraline nou ? En ja hoor zij ziet mij ook en zwaaien enthousiast. Wat een leuke verrassing!

Ik neem afscheid van de groep en loop naar de deur. En daar staat die lieve Joor op me te wachten met een bosje bloemen nog voor Moederdag, die schat!
We lopen naar de auto en maken nog snel een laatste foto en dan op naar huis. Het is best aardig weer, het zonnetje schijnt dus dat is mooi meegenomen.
En dan ben je gezellig aan het kletsen maar voel je je niet lekker worden. Misselijk zelfs. Ach het zal de vermoeidheid wel zijn want ik was ondertussen al ruim 24 uur onderweg.
Thuis aangekomen heb ik alle spullen neer gegooid, Joraline gedag gezegd en ben direct naar bed gegaan. Ik voelde me zo beroerd. Twee en een half uur later werd ik wakker en....... nog net zo beroerd en misselijk dus ik was echt niet in orde.
De volgende dag zat ik al vroeg bij de huisarts voor mijn grote teen. Verder de hele dag op de bank gehangen want intussen had ik ook diarree gekregen. Op woensdag kreeg ik een mailtje van één van de groep. Zij vertelde dat ze waarschijnlijk een voedselvergiftiging had. Wat zij beschreef had ik precies hetzelfde. We denken dat het komt van het eten in het vliegtuig. Vrijdag was de eerste dag dat ik weer zou gaan werken en ik voelde mij voor het eerst ook beter die ochtend. Toch weer ff wennen na vier weken afwezigheid maar ook weer leuk om de collega's te zien. We hebben het weer ouderwets gezellig gehad en heel veel gelachen.
Helaas begon ook mijn nek weer op te spelen. Was een week daarvoor begonnen met afbouwen van de pillen maar ben er zaterdag weer mee begonnen. Betekend dus ook dat die spuit niets geholpen heeft helaas.

En zo was er dus een einde gekomen aan de reis door Zuid Amerika. Een prachtige reis met hoogtepunten maar helaas dit keer ook dieptepunten. Toch kijk ik er met veel plezier op terug. Want Machu Picchu was een geweldige belevenis om daar te zijn. En dan de zoutvlakte in Bolivia. Wat heb ik daar genoten van de schoonheid. En de Andes niet te vergeten en de lama's en alpaca's die er in het wild liepen. Geweldig!
En dan nu nog een fotoboek maken wat weer een hele klus gaat worden maar wel leuk om te doen.
Door de narigheid bij thuiskomst is dit laatste verslag dus een beetje laat.
Bedankt voor jullie reacties op mijn verhalen en hopelijk tot de volgende reis.

Cora