Champagne en taart.

Woensdag 22 april.

Voor de laatste keer wakker worden in de woestijn. Ik kan er maar geen genoeg van krijgen van dit prachtige landschap. De rust, de witte krijtrotsen groot of klein, het zand pfff.....
Na het ontbijt de boel weer opbreken maar voor we vertrekken trek ik me even terug van de rest. Ik pak ff mijn moment. Ik voel me zo met de woestijn verbonden. Dat is 9 jaar geleden begonnen.
Ik maakte er toen voor het eerst kennis mee en was op slag verliefd. Hoe dat kan? Geen idee, het gebeurde gewoon, een gevoel dat je overkomt en het is nooit meer weggegaan. Heb intussen al verschillende woestijnen gezien en de Wadi Rum van Jordanië vind ik ook schitterend maar de witte woestijn hier spant toch wel de kroon. Het is de enige in zijn soort ter wereld.
Ik sta op een klein heuveltje zand en kijk en kijk, geniet en denk....... wanneer ga ik dit weer terug zien? En voor ik het weet staan de tranen in mijn ogen. Het is zo'n bijzondere week geweest........

Dan word ik geroepen dat we vertrekken. Ik stap de auto in en we rijden weg. Langzaam zie ik de witte woestijn verdwijnen en gaat het over in "gewoon" woestijn.
Nadat we weer kris kras door de woestijn gereden zijn komen we op een gegeven moment weer bij de geasfalteerde weg. We vervolgen deze en na een tijdje stoppen we even. Hier is of nu eigenlijk was een crystal bergje te zien in de rots. Ik was hier jaren geleden ook al en had gevraagd of we even konden stoppen. Helaas was er geen crystal meer te zien. Doordat het langs de weg gelegen is, stoppen hier vele auto's en bussen met toeristen en die hebben allemaal een stukje meegenomen en nu zijn de losse stukjes op.
We rijden verder en komen dan weer in bekend gebied. De intussen bekende witte huisje met de hartjesvorm en dat betekend dat we naar de gezellige lunchplaats gaan van een aantal dagen geleden. Daar waar het water van de hotspring dwars door de ruimte loopt.

Waheed neemt zijn benodigdheden weer mee naar de keuken en daar maakt ie weer een heerlijke lunch voor ons klaar. Dat was weer smullen, nou ja op de sardientjes na dan (blêhhhh...)
De mannen besluiten om een duik in de hotspring buiten te nemen en Valérie en ik gaan kijken of we de tuin van Abdu kunnen vinden die hier in de buurt langs de kant van de weg zou moeten bevinden.
Waheed vraagt of ik zijn telefoon en zonnebril wil meenemen zodat die niet kwijt kunnen raken.
Er wordt 2x gebeld en even wilde ik opnemen maar bedacht dat mijn Arabisch net niet goed genoeg zou zijn ;)
Als Valérie en ik al een tijdje lopen op de weg horen we dat er een brommer aan komt en dat ie snelheid gaat inhouden zodra ie bij ons komt. Even hebben we het idee, net doen of we niets in de gaten hebben en doorlopen........
Totdat we horen: It's me, Waheed! hahahaha.......... Het bleek dat ie zijn telefoon terug wilde en kon niet langer op ons wachten en dus had ie ff iemand geregeld met een brommer.
De bril kon ik ophouden en zo liepen we verder op zoek naar de tuin van Abdu.
Valérie was er ooit eens geweest en wist dat er een huis gebouwd werd en ja hoor dat klopte. We liepen het zandpad op richting het huis van Abdu. Het deed allemaal erg stil aan. We riepen zijn naam maar kregen geen gehoor. Jammer hij was er niet. Een stukje verder doorlopen werd nog een huis gebouwd. Dit is het huis van Heléne. Dit is een vrouw die uit Noorwegen komt maar nu in Zweden woont en dus hier een huis gaat bouwen om daar de winter door te kunnen brengen. Ook zij is hier als eerste keer met een groepsreis geweest en verliefd geworden op Egypte. Vandaar nu dus het huis. Maar ook zij is er niet. Nadat we alles wel gezien hebben besluiten we terug te gaan naar de mannen.

En dan zie ik een auto aankomen en zeg voor de gein; daar komen ze aan. We wachten totdat ze dichterbij zijn en......? Inderdaad het is Abdu en Heléne en nog 2 mannen. Omdat Abdu jarig is vandaag beginnen we direct voor hem Happy Birthday te zingen. Wat een welkom! Abdu weet niet wat hem overkomt, wat een verrassing! We begroeten elkaar uitbundig.
In het verleden heb ik wel eens met Abdu gechat en dus kennen we elkaar wel maar nu dus voor het eerst in het echie.
We praten even en nemen dan afscheid maar niet voor lang want vanavond zijn we te gast op zijn verjaardag bij hem thuis.
Heléne brengt ons terug met de auto naar de mannen en daar wordt zij weer uitbundig begroet.

Even later rijden we het laatste stukje naar Bahariya. De thuishaven van Waheed en Walid. We rijden gelijk naar het huis van Walid en daar staan zijn dochtertjes ons al op te wachten. Zijn vrouw heeft een heerlijk fris vers sapje voor ons klaar staan en een puddinkje met vers fruit. Nadat de mannen het op hebben gaan zij met z'n allen naar de barber om geknipt en geschoren te worden. Valérie en ik gaan gezellig met de vrouw van Walid kletsen en spelen met de kinderen Hind en Hannah en hun nichtje Sadr.

Als de mannen terug zijn met hun prachtig mooi geschoren baard en haar en super glad gezicht gaan we naar het huis van de ouders van Abdu. We worden daar heel hartelijk ontvangen. Valérie en Fahrid zijn daar al meer geweest dus die kennen elkaar al. Ik word geïntroduceerd maar krijg dezelfde hartelijke begroeting. Voor we het weten zitten we op de grond, krijgen we een glaasje fris en zit de moeder van Abdu al druk te bellen met Abdu over dat wij er zijn. We krijgen te horen dat ie over 3/4 uur terug is van uit zijn tuin. Tot die tijd blijven we gezellig hier en proberen wat te praten. Even later komt de vader van Abdu ook. Een kleine dikke man, kromlopend en met een stok en waarvan de jelleba behoorlijk strak om zijn buik zit maar één en al gezelligheid uitstraalt.

Als Abdu en Heléne arriveren gaan we naar zijn huis toe wat naast dat van zijn ouders staat. Het ziet er hier mooier en nieuwer uit. We trekken onze schoenen uit en nemen plaats in één van de kamers op de grond. Abdu neemt snel een douche. Intussen komen er al meer vrienden om de verjaardag te komen vieren. Eén ervan is Rafat samen met Mohammed uit Dakhla. Er is ook nog een Spaanse dame, een vriendin van één van de mannen. Zo zit er dus een behoorlijk internationaal gezelschap in de kamer. Hoe leuk!
En dan komt het moment dat we naar een andere kamer gaan. Daar staat een tafel gedekt boordevol met eten. Veel kip, rijst, salade en nog veel meer. Aanvallen dus maar.
Zoals iedere keer waar we eten is er eten in overvloed en dus heel veel over. Maar er is een goede oplossing gevonden. Met een paar mannen wordt de tafel opgetild en naar de ouders en zussen van Abdu gebracht.
Bij ons gaan we verder met eten. Er wordt een grote schaal met bananen en manderijnen gebracht en........ taart! Veel taart!
Er is een prachtige taaart in de vorm van een hart en nog een zelfgemaakte taart. Beide van chocolade met heerlijke vulling erin. Iedereen krijgt van beide taarten een stukje, erg lekker maar ook machtig. En dan is daar ook .............. champagne! Valérie en Fahrid hebben die meegebracht vanuit Frankrijk. De kurk wordt voorzichtig losgemaakt en dan...... PLOP, PLOF, KNAL........ gaat de kurk tegen het plafond. De glaasjes worden ingeschonken en toosten we op het nieuwe levensjaar van Abdu.
Als de taart op is en de glaasjes leeg nemen we afscheid van iedereen en gaan we Waheed ophalen. Hij was door omstandigheden niet welkom op het feest.

En dan is de vraag; waar slapen we vanavond? Weer in het Bedouïn Hotel? We rijden door het donkere palmenbos. Het is hier gewoonte om de lichten van de auto niet constant aan te hebben dus konden we niet goed zien waar we nu heen reden. En dan opeens zie ik iets bekends. We zijn bij het resort van Donny! Hoe leuk en verrassend is dat!!!! Surprise.....
Donny en Mahmoud zijn er niet omdat ze naar Caïro zijn om Donny d'r zoon op te halen van het vliegveld.

Als de spullen naar de kamers zijn gebracht gaan we met zijn allen nog naar de open ontmoetingsruimte. We zitten gezellig bij elkaar en drinken thee. Er komen nog meer mannen/vrienden binnen lopen en het is een dolle boel. Op zulke momenten vind ik het jammer dat ik niet kan verstaan waar ze het over hebben. Ik geef dat soms ook wel aan maar ze zeggen dat het over van alles en nog wat gaat.
Als het 1.00 uur is wordt het tijd om het bed op te zoeken. Dat wordt wel ff wennen na een week op een matje in de slaapzak in het zand te liggen. Eerst nog maar een lekkere warme douche nemen en dan slapen. Wat was het weer een ontzettende leuke dag vandaag.