De bestemming.......... Machu Picchu

Donderdag 8 mei.

Vandaag vroeg op, 5.00 want vandaag gaat het gebeuren. Het bezoeken van één van de zeven wereldwonderen, Machu Picchu.
Deze stad is in 1911 door de Noord Amerikaan Hiram Bingham herontdekt. De Inkastad is tussen de 15e en 16e eeuw gebouwd maar nooit door de Spanjaarden ontdekt. Wel hadden ze ooit gedacht dat er ergens in de bergen een stad verborgen zou liggen maar het duurde tot de 20e eeuw voor Machu Picchu daadwerkelijk werd ontdekt.
Er woonden toen twee families en die gebruikte de veelal overwoekerde terrassen om hun landbouwgewassen te verbouwen. Voor één muntstuk bracht de 11 jarige zoon van een van de families Hiram Bingham naar oa de Tempel met de drie ramen.
Tijdens de tweede expeditie van Hiram Bingham maakte deze foto's van de overwoekerende terrassen. Deze bleken uitzonderlijk goed bewaard te zijn gebleven.

We gaan bij hotel President ontbijten, een paar gelegenheden naast ons. Ik blijf er moeite mee houden om zo vroeg te moeten eten.
Dan lopen we naar de bus toe. Per dag mogen er " maar" 2000 mensen de berg op. De tickets zijn al geboekt maar je begrijpt wel dat we er vroeg willen zijn om de meeste drukte voor te zijn. Om 5.45 zitten we in de elfde bus. We slingeren zo een half uur omhoog. Steeds komen we een lege bus tegen die weer naar beneden gaat om een nieuwe buslading op te halen.
En dan zijn we boven op ruim 2300 meter. Door de controlepost heen is er gelegenheid om een stempel in je paspoort te zetten van Machu Picchu. Zo, die staat er maar vast mooi in. Het klimmen gaat beginnen. Vele trappen op die zijn gemaakt van stukken rotsblok en dus niet helemaal mooi recht. Na zo'n kwartier sta ik dan eindelijk oog in oog met Machu Picchu !!!
Allemachtig wat prachtig. Boven op een stuk afgevlakte berg staat de ruïne van een Inka dorp, ontdekt pas in 1911.
De groene grasvlaktes die ertussen liggen steken er mooi bij af. De foto's uit de reisgidsen zijn eindelijk werkelijkheid geworden. Ik sta hier wel mooi, weer een droom die uitgekomen is. Ik maak foto's en foto's en.........nog meer foto's. Wat een beauty!!!
Ik kan me nu wel indenken waarom het zolang geduurd heeft voordat dit ontdekt is.

Ik besluit eerst om een andere route te gaan lopen n.l. naar de Inka brug. Ik klim nog hoger, smalle paadjes voeren me langs steile afgronden. De paadjes zijn ook nat van de vochtigheid en kronkelt om de berg heen. Oppassen geblazen dus. Na ieder bocht weer een ander uitzicht, prachtig! Soms een mooi doorkijkje, dan weer een aparte boom of mooie kleine bloemetjes die zomaar uit een steen lijken te groeien.
Dan kom ik bij de Inkabrug aan maar kan en mag hier niet verder. Begrijpelijk want die brug bestaat uit een paar plankjes die aan de berghelling hangen.

Dan weer terug naar mijn beginpunt. Ik heb aan het begin van de reis aangegeven dat ik de Machu Picchu mountain wel wilde beklimmen. Geen idee wat me te wachten staat. Vol goede moed ga ik het pad bewandelen. Het begin ziet er best uit en na een kwartier kom ik bij een berghut waar ik me moet registreren. Naam, geslacht, land en de tijd dat ik aan de klim gaat beginnen met handtekening.
Het begin gaat aardig maar dan komen de trappen, nou ja wat erop moet lijken. Grote stukken rotsblokken allemaal ongelijk dat zijn de treden. Soms normale stap hoogte maar heel vaak hoge en dat met mijn kleine beentjes, dat valt niet mee.
Al snel ben ik buiten adem. Even stoppen dan maar. Beetje water drinken en hoppa gaan maar weer. Onderweg kom je vele lotgenoten tegen en dat schept een band. Ik loop samen met twee mannen op. Dan lig ik voorop en dan zij weer. We proberen elkaar steeds maar op te peppen want het is loodzwaar. Na een uur lopen nog steeds geen top in zicht. Intussen kom je al mensen tegen die weer op de terug weg zijn. Je vraagt nog hoe ver? En dan hoor je: nog een uur!!! Ahhhhh........ Heel vaak heb ik op het punt gestaan om terug te gaan maar vond het dan zonde van het eerste uur dat ik al gelopen had. Dus... Doorgaan maar weer. Mijn benen konden niet meer, tien treden lopen, paar minuten rusten. En dan kom ik Remco en Caspar tegen die al boven geweest waren, pfffff. Nog een kwartier zeggen ze. En door maar weer....
En dan zie ik eindelijk de mast staan, het hoogste punt. Nog een paar treden, bochtje om en dan............YES, ik heb het GEHAALD!!!!!!! WOW.......

Ik sta op de berg van ruim 3000 meter en dus zo'n 700 meter geklommen in precies twee uur. En voor mij ligt Machu Picchu, WOW wat een uitzicht. Rondom mij heen allen maar bergtoppen en ik sta daar tussen. Ik plof neer op een steen en kijk om me heen. Pak dan een broodje en wat drinken en langzaam komt het besef dat het echt is. Ik zet ff mijn mp3 speler aan en hoort Eros Ramazzoti zingen en dan komt de ontlading. Blij zijn en huilen tegelijk, de problemen met de nek ( zijn helaas nog niet helemaal weg) kan ik wel of niet op vakantie gaan, de Larestrek daarom moeten annuleren, de excursie naar de rietvelden af moeten zeggen, het kwam in een flits voorbij en kwam er allemaal uit op dat moment. En super trots op mezelf dat ik dit toch ff geflikt had zonder conditie van de afgelopen twee maanden.
Even later zie ik mijn twee loopvrienden ook arriveren. Wat een happening als we elkaar zien. We nemen wat foto's, kletsen wat, eten en drinken en na drie kwartier ga ik weer naar beneden.
Nou dat is ook geen pretje hoor! Mensen die ik tegen kom probeer ik moed in te spreken dat het nog vijf minuten is, zegt er dan één tegen mij: maar voor jou nog veel langer naar beneden. Tsja...... Helaas wel.
En idd, het was ook een lange weg naar beneden. Op een gegeven moment kreeg ik een zwabberbeen. Als ik stil stond dan stond mijn been flink te bibberen. Best gevaarlijk om dan toch veilig beneden te komen. Een paar jaar geleden had ik het ook na de beklimming van de vulkaan en ben toen op mijn snufferd gevallen. Nu dus meerdere keren gestopt en een paar druivensuiker tabletten genomen voor extra energie.
Uiteindelijk was ik in precies een uur beneden gelopen. Ik moest me toen weer registreren in het grote boek zodat ze konden zien dat iedereen die naar boven is gegaan ook weer veilig beneden is gekomen.

En daarna de kortste weg genomen naar beneden. Dat duurde bij elkaar ook nog een uur. Ik sjokte en strompelde over de site, ondertussen toch nog wat foto's nemen want wat ik al die tijd eerst van boven af zag, daar liep ik nu zelf rond.
En weer moest ik trapjes op en af om bij de uitgang te komen. Beneden bij het restaurant heb ik mezelf op een verse koude jus d' orange getrakteerd. Vitamientjes want die had ik wel nodig. Soms was ik best wel dizzy van alles en had geen puf meer om naar de bus te lopen. Toch maar alle moed bij elkaar geraapt en in de lange rij gaan staan. Gelukkig ging het snel. Het duurde ongeveer een half uur voor we weer beneden waren. Bij het uitstappen zag ik Jitske op een bankje zitten en ik ging bij haar zitten. Ik vertelde mijn verhaal maar ik was zo ontzettend moe dat ik met mijzelf geen raad wist. Later kwamen Caspar en Yolanda ook nog maar ik had geen puf meer om op te staan. Yolanda heeft toen voor mij nog wat brood en water gekocht omdat we die avond nog met de trein naar Cusco terug zouden gaan.
Toch naar het hostel toe gelopen en daar ben ik op de bank neer geploft. Ik was helemaal van de wereld, alle energie was uit mijn lichaam. Heb daar zo'n drie kwartier op gelegen. Dan was het tijd om naar de trein toe te lopen. Ook dat ging bijna niet. Gelukkig werd ik geholpen met het dragen van mijn bagage want nog steeds was alles teveel voor me. Geloof dat ik nog nooit van mijn leven zo diep ben gegaan.

Helaas duurde de terug reis veel langer. We hebben nog een tijd stil gestaan en als je dan liever in je bed ligt dan is alles teveel. Bij station Poroy was het ook druk met alle bussen die de mensen op kwamen halen. Dan nog een half uur met de bus naar ons hotel in Cusco. Ik weet niet meer hoe ik de trap ben opgekomen naar mijn kamer maar het is gelukt. Toch nog de moed kunnen vinden om te gaan douchen en toen mijn bed in. Heb niet meer gemerkt dan mijn hoofd mijn kussen raakte. Het licht ging letterlijk en figuurlijk uit.